Dinsdag 1 september. Het weer was wat bewolkt, zelfs een beetje koud. We lopen eerst wat door de bergen, een mooi pad en komen dan uit langs een weg. Daar lopen we langs een oude ruïne waar je ook als pelgrim had kunen overnachten. Ziet er wel leuk uit maar het is nog te vroeg we hebben nog te weinig kilometers gemaakt. In het dorpje Castrojeriz even wat gegeten. Maar wat voor ons lag was een enorme steiging: wel 12 procent! Dat zagen we vanuit de verte, we kregen het er al warm van ondanks de koude wind.
Bovengekomen kregen we een onwijs mooi uitzicht en er was koffie, die niet te zuipen was, waarschijnlijk al een paar dagen oud. Wel even lekker ons eigen broodje gegeten. Een groep jonge pelgrims die we al een tijdje kennen, kwamen ook aan en maakte het even heel gezellig. Ze vinden dat Liam een eigen facebook pagina moet krijgen, hij is al zo bekent op de Camino. Na een klein stukje lopen blijkt dat we ook weer zo snel moeten dalen, 18 procent. Na deze daling is het bijna de hele tijd vrij vlak gebleven, veel koren velden en weidsheid.
Onverwachts staan we bij de plek waar we de nacht wilde doorbrengen, de Ermita de San Nicolas, waar we eigenlijk veel te vroeg waren, 13.30 uur en hij zou pas om 15.00 uur open gaan. Toch gekozen om te wachten, wat zitten in het zonnetje, wat kletsen met een paar andere pelgrims die hier ook wilden blijven. Ook af en toe hopen dat een aantal mensen wel door zouden lopen, er was namelijk maar plaats voor ongeveer 20 mensen. Het is een gerenoveerd pelgrimshospitaal uit het jaar 1100 en wordt bemand door Italiaanse vrijwilligers. Als de deur opengaat zien we een ontzettend mooie kapel, een lange eettafel en aan de andere kant stapelbedden. Liam krijgt binnen een aparte plek op een soort altaartje, waar hij zich heerlijk laat vertroetelen en fotograferen door de overige gasten. Binnen is geen electriciteit en douche en wc zijn buiten.
Opeens komt een gezellige oude wijnboer vragen of wij zijn wijnkelder willen bekijken en wijn willen proeven. Daar zeggen wij geen nee tegen! Onze taxi stond al klaar, dit bleek de tractor van de man te zijn, twee man binnen en vier achterop en daar gaan we. Naar het dorpje van de man, daar was de wijn kelder, eerst in het hokje voor de kelder kregen we allemaal een glas in ons hand geduwd, toen via een donkere trap naar beneden de kelder in. Daar kregen we één jaar jonge wijn te proeven en niet maar één glaasje; er werd lekker bijgevuld. Lekker in de kelder zitten zuipen, het werd steeds gezelliger, ook de eigenaar luste ze wel, nog een paar gezellige foto momentjes en we gaan weer naar boven, de warmte in.
Op advies van de man nog even naar de plaatselijke kerk die ontzettend mooi is. Daarna snel terug lopen want we moesten om 18.30 uur terug zijn. Voordat we gaan eten worden we uitgenodigd in een kring bij het altaar te gaan zitten waar volgens ritueel van elke pelgrim een voet gewassen en gekust wordt, heel indrukwekkend. Daarna wordt er bij kaarslicht gegeten, gekletst, gegevens van de een naar de ander overgedragen en dan allemaal naar bed. Jesus wat kunnen sommige mensen snurken zeg, wat zijn we blij met onze oordoppen.
Woensdag 2 september. We mochten bij voorkeur niet eerder wakker worden dan 7 uur. We werden gewekt door een van de hospitaleros met een soort kerkmuziek en een kaars. Daarna ontbeten met koffie en voldoende brood. Als we klaar zijn met eten worden we met zijn allen buiten geroepen, wordt er een soort gebed voorgelezen en krijgt elke pelgrim een buon camino en een kus. En hup daar gaan we weer naar ons volgende avontuur.
Bij een mooie Romaanse brug laten we Liam nog even een duik nemen en genieten wij van de natuur. Nu stevig de pas erin voor onze tocht van vandaag. Mooie wandeling langs een kanaal, water aan de ene kant, landerijen aan de andere kant, het zou Nederland kunnen zijn. Kilometer na kilometer veel hetzelfde af en toe kletsend en af en toe lekker stil. Bij een hele mooie sluis waar een groot hoogte verschil is hebben we even lekker rustig staan kijken. Daarna het plaatsje in voor boodschappen, hondenvoer moesten we hebben. Voor onszelf ook maar wat gekocht en op het bankje voor de winkel op zitten eten.
We zagen weer een aantal bekende pelgrims waar we even lekker mee hebben bijgekletst. Daarna verder naar de plaats van bestemming, dit keer een wat saaie wandeling; een pad langs de snelweg, vrij recht dus weinig afwisseling. We zouden ongeveer 24 kilometer lopen en dachten op een gegeven moment dat we er al waren bleken we nog 2 kilometer verder te moeten, maar wat we toen kregen? Villarmentero de Campos: een zeer aparte auberge die je niet snel tegen komt.
We werden ontvangen door een Nederlander, een gezellige kerel die het heerlijk vond om Nederlanders te ontvangen. Als je niet uitkijkt blijf je de hele avond met hem kletsen. We kunnen kiezen uit diverse slaaplekken waaronder een tipi, huisjes, tentjes of de auberge zelf. Wij kiezen voor een tube, een rioolbuis voor twee personen, perfect, wie had gedacht dat we ooit in zo iets zouden slapen. Er lopen ook allerlei dieren in de rondte; ganzen, kippen, konijnen, ezels en een paar honden. Een gezellige Janboel.
Douchen een biertje en dan is het alweer etenstijd. We eten gezamenlijk een pelgrimsmenu. Met 12 personen aan een lange tafel en mijn god wat kregen we een hoop te eten en wat was het ook nog allemaal lekker, we konden het niet op. Ontzettend gezellig zitten kletsen met mensen uit Quibec, Australië, Zweden, Frankrijk, Italië en wij dus.
Na het eten, het was inmiddels donker, werden we uitgenodigd om naar buiten te komen waar een speciaal drankje zou worden klaar gemaakt. Queimada, huisgemaakte alcohol, ruikt gewoon naar spiritus, koffie bonen, appel en nog wat ingrediënten en dat gaat dan in de fik en roeren maar, het blijft een hele tijd branden. De man die dit goedje maakt, heeft al een jointje op en begint steeds baldadiger te worden maar het is echt een leuk schouwspel. Na een hoop abacadabra en nadat menigeen het goedje heeft geroerd wordt het in kopjes geschonken en proosten we. Het is, ondanks dat het zo’n tijd gebrand heeft, toch nog heel sterk van smaak. Wel een ontzettend leuk einde van de avond. Daarna kruipen we lekker in onze tube.
Donderdag 3 september. We hebben heerlijk geslapen, zonder snurkers om ons heen. Een ontbijt waar je u tegen zegt, wat was het heerlijk. Zelf gebakken bruinbrood, gekookt eitje, eigengemaakte jam, koffie, jus d’orange, nou ja gewoon van alles erbij. Wilbert bedankt. We gaan verder, het is weer een stuk met een pad langs de weg. Na ongeveer een uur lopen stopt er een auto naast ons, Wilbert, die Jan zijn t-shirt komt brengen, had hij laten liggen bij de douches.
Als we het stadje Carrion de los Condes binnenlopen, pakken we het eerste en het beste cafeetje waar we een kop koffie willen nemen. Daar stikt het van de bekende pelgrims, het lijkt wel een familie reünie. Eigenlijk veel te lang pauze gehouden omdat we met iedereen hebben zitten kletsen. Het werd een lange dag want voor ons lag een hele saaie lange weg van 17 kilometer tot het volgende dorpje, Calzadilla de la Cueza, niets tussendoor, alleen maar een lang recht pad. Wij voelen ons vandaag wel echte pelgrims, wij lopen het hele stuk. In het stadje waar we vertrokken namen veel pelgrims de bus naar Leon, het voelde een beetje raar voor ons.
Afijn wij zijn de echte want wij gaan lopen. De wind is hard en koud, gelukkig hebben we hem in de rug, maar 17 kilometer blijft 17 kilometer en we hadden er daarvoor al 10 gedaan. We zijn ook blij als we in de verte een soort kerktoren zien, waarschijnlijk is dat het dorpje. De kerk komt dichterbij maar we zien geen dorpje, balen, even later valt het toch nog mee want het dorpje ligt in het dal. Gelukkig ligt de auberge vooraan in het dorp. Groot is onze verbazing als er ook nog een zwembad bij zit, het was aanlokkelijk maar toch te koud. Ook hier kwamen we bekende pelgrims tegen. Pelgrim Devon vraagt of we mee gaan een biertje drinken en vanavond met hem willen eten. We eten met Devon, zijn moeder en zijn op de camino gevonden pelgrimina. Na een gezellige avond zijn we gaan slapen.
Vrijdag 4 september. Als we opstaan regent het. We hadden besloten in de bar naast de auberge te ontbijten wat ons nog even tijd en hoop gaf dat het droog zou worden. Een, voor de camino, zeer uitgebreid ontbijt. Gelukkig zijn we lang genoeg bezig met eten zodat op het moment dat we weg willen het droog is. Anna uit Quibec kwam ons nog even opzoeken tijdens het ontbijt. Daar hebben we even gezellig mee gekletst. Daarna de kou in, het wordt ’s avonds echt koud en het duurt overdag langer voordat de zon kracht krijgt.
We zitten momenteel in een redelijk vlak stuk Spanje dus de wandelingen zijn niet heel zwaar, soms zelfs wat saai langs korenvelden en wegen. Gelukkig zien we ook af en toe leuke dingen; in het dorpje Moratinos lijkt het net of er Hobbit-huisjes staan. Het blijken opslagkelders voor levensmiddelen en wijn te zijn, een heel apart gezicht. Daar kwamen we de hongaarse mensen weer tegen die met ons een wijntje wilde drinken, ’s morgens vroeg? Het was namelijk 11.30 uur. Anna uit Quibec was er ook dus met z’n vijfen lekker gezeten, gedronken en gekletst en eigenlijk geen zin meer om verder te gaan. Maar ja we moeten wel, het is nog ongeveer 2 uur lopen en al pratend gaat de tijd snel.
Bij een leuke picknick plek besluiten we met elkaar te stoppen en al onze restjes maar eens op te maken. Dus koek, pinda’s, nootjes, chocolade, kaas, blikje kip, we hadden allemaal wel wat en genoeg om de ergste honger te stillen. Hanneke krijgt nog even een schouder massage van Anna, wat het gewicht van de rugtas even verlichte. Nu op zoek naar een auberge waar we kunnen slapen. Toen we de stad Sahagun in liepen hebben we de eerste auberge gepakt en alles snel geregeld. Liam kon weer onder een afdakje. Samen met onze hongaarse medepelgrims gezellig gegeten. Hun verhaal gehoord van de emigratie naar Amerika, die hebben het niet makkelijk gehad. Als wij naar bed gaan is het echt heel koud en halen we Liam lekker naar binnen, het was toch niet druk. Mooie bedden, net een soort bedstee, lijkt ons heerlijk slapen.
Zaterdag 5 september. We zijn natuurlijk weer een van de laatste maar het is ook koud en donker, gatver. Nog niet echt ontbeten alleen een kopje oploskoffie en koekjes. Eerste actie was een supermarkt zoeken want we hadden voer voor Liam nodig. Al vlot op de route een supermarktje, helaas geen hondenvoer maar de man wist dat een winkel aan de overkant zeker hondenvoer had, maar die zou pas om 9 uur open gaan. We besluiten dan maar bij een koffietentje te gaan ontbijten en de wachttijd nuttig te gebruiken. Als je moet wachten duurt 45 minuten wel erg lang hoor. Gelukkig kreeg Liam weer heel wat aandacht van passerende pelgrims, een aai, een stukje croissant of gewoon een knuffel.
Uiteindelijk had de andere zaak wel hondenvoer maar alleen in zakken van 25 kilo, dit werd ons iets te zwaar, wat nu? De dame achter de bar vertelde ons dat er een goedkopere supermarkt was verder in het dorp, wij daar heen, helaas ging die pas om 9.30 uur open, weer wachten, inmiddels gelukkig in het zonnetje. Ons wachten werd beloont; ze hadden honden voer. Weer even voor een paar dagen ingeslagen. Eindelijk echt op pad, veel te laat, dit hoort ook bij onze camino. Voor we het stadje uitlopen duikt Liam nog even de rivier in, die kan er dus weer even tegen. Daarna lekker doorstappen naar het volgende dorpje, lekker wat gepraat met elkaar, ook gewoon achter elkaar gelopen ieder met zijn eigen gedachten, alles kan.
We lopen eigenlijk sneller als gedacht El Burgo Ranero in. Daar zien we een leuke Alberge, La Laguna, de naam klinkt mooi maar de ontvangst was prut; de man achter de balie zat te telefoneren en had helemaal geen aandacht voor de mensen die aan zijn balie stonden. Toen wij aan de beurt waren had hij wel kamers maar toen hij onze hond zag reageerde hij heel bot “Hier mogen geen honden”. Hanneke had het meteen gehad met de man en we liepen weg. Zo moet het zijn kennelijk want uiteindelijk hadden we een hele leuke slaapplek in de gemeente herberg. Soms lijkt een alberge net een hospitaal, mensen met blaren, giga, die behandeld worden met naalden en jodium. Maar ja, de volgende dag moet er toch weer gelopen worden; no pain, no glory.
Naast de alberge is een groot grasveld waar wat pelgrims liggen te luieren, de was wordt gedaan. Opeens komen er drie cowboys op hun paarden aan, wat een gaaf gezicht. De paarden worden op het grasveldje gezet en de cowboys gaan aan het bier in het café, net echt. Wij hebben een plaatsje gereserveerd in een restaurantje waar je paella kon eten, donativo, om 19 uur aanwezig zijn, geen idee wat we moeten verwachten. Er was plek voor 22 mensen, het was vol, leuk om met allerlei verschillende mensen en nationaliteiten te zitten en de paella zag er goed uit. Na de maaltijd nog een lekker nagerechtje en daarna nóg een speciaal toetje. We kregen uitleg over wat paella eigenlijk is, zijn verhaal van de camino en een speciaal lied.
Daarna kwam er nog iets heel speciaals, hij vroeg of iedereen wilde vertellen waarom hij of zij de camino was gaan lopen en dit ging dan op geboortemaand. De sfeer die daarbij ontstond was heel speciaal, het leek net of iedereen een beetje dichterbij kwam, het werd net een grote familie en iedereen leek elkaar te begrijpen ondanks de verschillende talen; voor ons was dit echt het camino gevoel. Door de koude nacht moeten we weer terug naar de alberge en gaan we daar lekker slapen.
Jan Brantjes naar Santiago 